Δεν είναι βέβαιο σε ποιο σημείο της ιστορίας της μάχης των δυο φύλων βρισκόμαστε. Πριν ανοίξει το κεφάλαιο με μία γενικευμένη ανάλυση του δέντρου της κοινωνίας, για την οποία σαφώς και υπάρχει ροπή, η μάχη των φύλων δεν αφορά μόνο στη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο. Υπάρχει σύνδεση, ασφαλώς, και στην περίπτωση των σχέσεων αυτή αναδεικνύεται. Με τον άντρα να μη συναινεί ώστε η γυναίκα να είναι δικαιωματικά ισότιμή του, η είσοδός της δεν ήταν αναίμακτη και δεν παραμένει αναίμακτη. Πηγαίνοντας προς τον μισό αιώνα από τότε που φορέθηκε η υπέροχη μίνι φούστα, η σαμπάνια Ντομ Περινιόν του φεμινισμού, δεν θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κάποιος ότι η per mare per terram μάχη του θηλυκού για μία αντιμετώπιση η οποία δεν θα επιπλέει στον ρατσισμό σκάλωσε στην ίδια την ανδρική άρνηση.

Αυτό περισσότερο φανερό γίνεται στο επαγγελματικό κομμάτι. Διότι στο ερωτικό- στο οποίο εκ ρομαντικού ορισμού το ένα με το άλλο μέρος συμπληρώνονται ιδανικά- οι επιπλοκές αυτής της άρνησης δεν γίνονται φανερές μέσα στην κρυστάλλινη διάστασή της, αλλά μέσω της μετατροπής της σε κατάφαση. Όταν η γυναίκα, δηλαδή, πολιορκεί το ανδρικό μυαλό, το οποίο αναγκάζεται να αποδεχθεί την ιδέα (πάνω στο σύννεφο του έρωτα αυτή η ιδέα γίνεται δεκτή με περισσή χαρά, χωρίς να σπαταλάται χρόνος και δίχως να θεωρείται, καν, ένα μείζον ζήτημα το οποίο μπορεί να προκύψει στο μέλλον) ότι πρέπει να κάνει κάποιες μετατροπές, για να μπορέσει να γίνει αρεστός από τη γυναίκα. Αν αυτές οι μετατροπές αφορούσαν στη σάρκα, θα μπορούσαν να κάνουν τους πλαστικούς χειρούργους ακόμα πλουσιότερους. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι ο άντρας χρειάζεται να βρεθεί στον δρόμο μίας και μόνο πελώριας αλλαγής: να γίνει, δηλαδή κοινωνικό ον. Να εκπολιτιστεί για χάρη του γυναικείου φύλου και αυτό να γίνει αναίμακτα.

Υπάρχει μία υπόνοια η οποία αναφέρει ότι για να το κάνει αυτό, ο άντρας πρέπει να πειράξει τη φύση του. Και αυτό το πείραγμα ενέχει τον φόβο ενός ευνουχισμού, αν όλα τα ωμά, μπρουτάλ κλισέ των προηγούμενων εποχών ήταν μασκαρεμένα τις απόκριες. Τα δεδομένα ως τώρα- και ας προσφέρουν τη συγχώρεσή τους τα παιδιά που έφυγαν από το σπίτι τους στα 18, έμαθαν να πλένουν, να σιδερώνουν τα ρούχα τους, να πλένουν τα πιάτα, να σφουγγαρίζουν και να σκουπίζουν σε τέτοιο σημείο που πια λατρεύουν την καθαριότητα, μόνο και μόνο ώστε τελικά να βρεθούν σε ένα σημείο που οι φίλοι τους να τους κάνουν αστειάκια για τη σεξουαλικότητά τους· και τα οποία δεν τους νοιάζουν, διότι αυτή η φυγή έκανε καλό στο μυαλό τους, με αρχικό μάθημα ότι ο κάθε άνθρωπος δεν έχει καμία ιδιαιτερότητα για την οποία πρέπει να ντρέπεται- είναι ότι η γυναίκα ως κορίτσι είναι πάντα ένα πιο πρακτικό ον από έναν άντρα. Η λίμπιντο του αγοριού, επίσης, είναι πιο έντονη στις αισθήσεις του: είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει ένας δεσμευμένος άντρας μία γυναίκα που περνάει από δίπλα του, αλλά ακόμα περισσότερο απίθανο είναι να το κάνει χωρίς να τον καταλάβει το ταίρι του.

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει αντίθετη περίπτωση, αλλά μία τέτοια προσέγγιση είναι σαν τον Ζονγκ σε παλιό τηλεπαιχνίδι: μία γυναίκα απλώς έχει την ικανότητα να το κρύβει. Είναι μία ικανότητα την οποία εξάσκησε επί χρόνια, αφού η θέση της ήταν πάντα ευάλωτη και καθόλου ευχάριστη ώρες ώρες. Όλα τα κορίτσια- με τις απαραίτητες εξαιρέσεις- έχουν αυτήν τη δυνατότητα: μοιάζει με ένα προγονικό δώρο, μία προγονική μνήμη, να βρίσκεσαι σε μία γνώριμη θέση την οποία, παρ’ όλα αυτά, δεν έχεις ξαναζήσει. Ωστόσο ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις.

Χρειάστηκαν 15 λεπτά για να γραφτεί αυτό το κείμενο και χάθηκε ένα τέταρτο. Ευτυχώς που παίρνει λιγότερο χρόνο να το διαβάσεις. Δεν είναι κατά διάνοια αυτό που ζητήθηκε. Ίσως την επόμενη φορά.