Δεν μπορεί. Γιατί δεν σκέφτεται παραγωγικά και επιχειρηματικά. Τόσα χρόνια δεν βλέπουμε να προσπαθεί καν. Μόνο έργα βιτρίνας γίνονται γύρω μας όταν στο σπιτικό μας μέσα στερούμαστε ίσως και τα πιο βασικά. Απλόχερα μοιράζονται οι υποσχέσεις, μόνο που τα λόγια δεν λύνουν κανένα πρακτικό πρόβλημα. Απλόχερα διατίθενται και τα χρήματα σε διάφορες κατευθύνσεις που όμως ούτε αγγίζουν ούτε αφορούν ουσιαστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητά μας. Ένα σκηνικό απολύτως ψεύτικο, σαν να βλέπεις τη Λάμψη του Φώσκολου και μετά να τρως την ταπεινή σου φασολάδα.

Κι όμως, ήρθε η Κυριακή. Και νιώθω βαθιά περηφάνια για το δικαίωμα ψήφου που έχω, δεν το θεωρώ αυτονόητο αλλά βαριά ευθύνη στους ώμους μου. Και θα το χρησιμοποιήσω όπως μπορώ καλύτερα. Θα ψηφίσω με τα δικά μου ταπεινά κριτήρια αυτούς που θεωρώ πιο άξιους για να παλέψουν για το σύνολο. Θα αποφύγω αυτούς που έχουν γκρίζες ζώνες στην πολιτική τους ιστορία. Θα στηρίξω αυτούς που λένε λίγα και δεν υπόσχονται «τον ουρανό με τα άστρα». Θα αποκηρύξω αυτούς που δεν έχουν βιωματική σχέση και γνώση με τον τόπο.

Θα τολμήσω να ελπίσω. Και να εναποθέσω τις ελπίδες μου σε κάποια πρόσωπα που περιβάλλονται από αύρα  αλλαγής και αισιοδοξίας. Θα τολμήσω να πιστέψω. Και να αποφύγω τη μαζική μιζέρια που μας έχει κυριέψει.

Θα τολμήσω. Και μετά, βέβαια, θα περιμένω. Και θα ελέγχω και θα κρίνω και θα επικρίνω. Και θα έρθει πάλι η ώρα τους. Αυτό που έχω είναι δικαίωμα του σταυρού στο ψηφοδέλτιο. Και ο σταυρός μου μπορεί να γίνει η Σταύρωσή τους ή η Ανάσταση του τόπου. Καλή ψήφο!