Και το ερώτημα επανέρχεται έντονο σε κάθε προεκλογική περίοδο ανεξάρτητα από το είδος των εκλογών. Και πιο έντονο τώρα που την πρώτη Κυριακή θα μπούμε στο παραβάν για να ψηφίσουμε για το σπίτι μας. Γιατί για το σπίτι μας πρόκειται. Και αφήνουμε να το διαχειρίζονται άλλοι;

Και μετά θα φωνάζουνε και θα ωρύονται κατά των αποφάσεων όλοι αυτοί που την κρίσιμη ώρα πήγαν στην παραλία. Όχι, αδελφέ! Επειδή εσύ έχεις κάνει μότο σου το «ωχ, αδελφέ», πρέπει να σε καταλάβω; Τι μου λες συνήθως; Γιατί σίγουρα γνωριζόμαστε και τα λέμε, μπορεί να είσαι ο αδελφός μου, ο συνάδελφος, ο γείτονας, ο μπατζανάκης. Και σε έχω ακούσει να λες πως πιστεύεις ότι δεν έχει καμία σημασία, καμία αξία η ψήφος σου. Πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Πώς τους βαρέθηκες, τους σιχάθηκες όλους τους απατεώνες που μας κυβερνάνε. Τέρμα πια τα λαμόγια λες.

Τέρμα πώς; Χωρίς τη δική σου ψήφο; Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Τι; Δεν ξέρεις ποιον να ψηφίσεις; Σου φαίνονται όλοι ίδιοι; Εδώ σε θέλω μάγκα μου, να βάλεις κάτω το μυαλό σου και να δουλέψει. Πόσοι άνθρωποι ψηφίζουμε στο Γαλάτσι; Πόσοι συνδυασμοί υπάρχουν; Πόσους υποψηφίους έχει ο καθένας; Χοντρικά να στο πω, ανάμεσα στους 300 υποψηφίους που έχεις να επιλέξεις, δεν θα βρεις αυτόν που σου ταιριάζει; Σίγουρα ναι. Κι αν βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια, που τα έχεις κατηγορήσει κι επανειλημμένα εξάλλου, βρες τα καινούρια. Βρες τον άνθρωπο που μιλάει στη γλώσσα σου και που έχει αυτιά για να ακούει, όχι για ομορφιά!

Και πού είσαι; Και εμένα μ’ αρέσει η θάλασσα το Μάϊο αλλά στις 18 και στις 25 θα την ξεχάσω για να κάνω αυτό που δικαιούμαι, αυτό που υποχρεώνομαι να κάνω: να ψηφίσω. Και να μπορώ μετά να κοιτάζω στα μάτια τα παιδιά μου, και αν έχω κάνει λάθος επιλογή – γιατί όλα παίζουν στη ζωή αυτή- θα ξέρω ποιον να κατηγορήσω. Εμένα. Ενώ τώρα κατηγορώ εσένα.