Στον ένα φταίει ο κακός συνάδελφος που ενώ δεν δουλεύει σωστά καταφέρνει και βγαίνει «λάδι». Στον άλλο φταίει ο κακός προϊστάμενος που έχει υπερβολικές  απαιτήσεις ενώ η αμοιβή είναι ελάχιστη. Στον άλλο φταίει η αξιολόγηση που τον έχει αγχώσει και δεν τον αφήνει να αποδώσει όσο μπορεί. Α, ναι, φταίει και ο καιρός! Μα καιρός είναι αυτός Ιούνιο μήνα; Τη μια ώρα να λέμε να βγάλουμε τα χαλιά και την άλλη ώρα να ψάχνουμε το πουλοβεράκι μας…

Άλλος παραπονιέται για την κατάσταση στο σπίτι: τα παιδιά έχουν πολλές απαιτήσεις, ο σύζυγος ή η σύζυγος ελάχιστη κατανόηση, οι γονείς και τα πεθερικά… μαύρο χάλι, συνεννόηση μηδέν.

Όλοι πάλι γκρινιάζουν για τους πολιτικούς, τα λαμόγια, τους διεφθαρμένους. Αυτούς τους επιτήδειους που –πού τα βρήκαν τα φράγκα και κατέβηκαν στις εκλογές;- κοιτάζουν μόνο να βολέψουν τους δικούς τους ανθρώπους και βέβαια να βγάλουν και το κατιτίς τους. Αυτούς τους άχρηστους που κερδίσανε στις εκλογές, φταίνε βέβαια και αυτοί οι ανόητοι που τους ψηφίσανε!

Γκρίνια, μιζέρια, παράπονα. Για όλα τα στραβά και τα άσχημα φταίει πάντα κάποιος. Κάποιος  άλλος –εννοείται! Γιατί περί προσωπικής ευθύνης ….. ούτε λόγος βέβαια.