Με την πρόσφατη απόφαση 1002/2017 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κρίθηκαν ζητήματα δασικής ιδιοκτησίας που αφορούν το τεκμήριο κυριότητας του ελληνικού Δημοσίου στα δάση και την κτήση κυριότητας δημοσίων κτημάτων με έκτακτη χρησικτησία. Επίσης στην απόφαση αναλύονται οι προϋποθέσεις κήρυξης αναδάσωσης και η έννοια του δάσους στο δίκαιο. Ιδιαίτερα σημαντική κρίνεται η εκτενής αναφορά της εξεταζομένης αποφάσεως στο ιδιοκτησιακό καθεστώς του κτήματος Βεΐκου (Ομορφοκκλησιάς) νομού Αττικής.
Ι. Εισαγωγή – Σύντομο ιστορικό
Στην προκειμένη υπόθεση οι ενάγοντες φέρονται ως συγκύριοι εξ αδιαιρέτου ενός αγροτεμαχίου εμβαδού 9.011,02 τ.μ. (μετά των επ΄ αυτού ισόγειας κατοικίας, γεωργικών και κτηνοτροφικών αποθηκών και εγκαταστάσεων), το οποίο απέκτησαν με κληρονομική διαδοχή από τον πατέρα τους. Ο τελευταίος όπως και ο δικαιοπάροχος νομής παππούς τους είχαν αποκτήσει κατά τους ισχυρισμούς τους την κυριότητα του εν λόγω ακινήτου με έκτακτη χρησικτησία, για τον λόγο ότι το νέμονταν συνεχώς και αδιαλείπτως από το 1940 έως το 2008. Ισχυρίσθηκαν επίσης οι ενάγοντες, ότι όλοι οι αναφερόμενοι στην αγωγή δικαιοπάροχοί τους απέκτησαν το επίδικο ως τμήμα μείζονος εκτάσεως με την ονομασία «κτήμα Βεΐκου» ή «κτήμα Ομορφοκκλησιάς» με παράγωγο τρόπο δυνάμει συμβολαιογραφικών τίτλων νόμιμα μεταγεγραμμένων από τους αρχικούς δικαιούχους, που είχαν αποκτήσει τη μείζονα αυτή έκταση με χρησικτησία καθώς τη νέμονταν με τα προσόντα του προϊσχύσαντος βυζαντινορωμαϊκού δικαίου συνεχώς και αδιαλείπτως για χρονικό διάστημα μείζον της τριακονταετίας μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου 1915.
Περαιτέρω οι ενάγοντες ισχυρίσθηκαν ότι ο άμεσος δικαιοπάροχός τους απέκτησε το επίδικο, το οποίο κατέστη ιδιωτική έκταση με τον προεκτεθέντα τρόπο, με χρησικτησία, διότι το νεμόταν συνεχώς και αδιαλείπτως με καλή πίστη και νόμιμο τίτλο από το έτος 1983 μέχρι τον θάνατό του, το 2008 και ότι το εναγόμενο ελληνικό Δημόσιο αμφισβητούσε τη συγκυριότητά τους χαρακτηρίζοντας την όλη περιοχή, στην οποία βρίσκεται και το επίδικο ακίνητο, ως δημόσιο κτήμα. Με βάση το ιστορικό αυτό οι ενάγοντες ζήτησαν με την αγωγή τους να αναγνωριστεί η κυριότητά τους επί του επιδίκου ακινήτου.
Το εναγόμενο ελληνικό Δημόσιο αρνήθηκε αιτιολογημένα την αγωγή, ισχυριζόμενο ότι το επίδικο είναι τμήμα μείζονος εκτάσεως εμβαδού 935,483 τ.μ., η οποία αποτελούσε ανέκαθεν δάσος, έχει δε ήδη κηρυχτεί αναδασωτέα και επομένως, σύμφωνα με το άρθρο 62 παρ. 1 του ν. 998/1979, τεκμαίρεται ότι ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο, άρα είναι ανεπίδεκτο χρησικτησίας. Περαιτέρω ισχυρίσθηκε το ελληνικό Δημόσιο, ότι οι δικαιοπάροχοι των εναγόντων δεν είχαν αποκτήσει κυριότητα επ΄ αυτού με πρωτότυπο τρόπο, όπως ισχυρίζονται, δεδομένου ότι το επίδικο αποτελούσε ανέκαθεν, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, δημόσιο κτήμα το οποίο το ελληνικό Δημόσιο απέκτησε: α) βάσει της από 9.7.1832 Συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως και των από 3.2.1830, 4-16.6.1830 και 18.6-1.7.1830 Πρωτοκόλλων του Λονδίνου ως διάδοχο του Οθωμανικού Κράτους, β) ως δάσος βάσει των άρθρων 1, 2 και 3 του βδ/τος της 17-29.11.1836 «περί ιδιωτικών δασών», για το οποίο δεν προσκομίστηκε προς αναγνώριση στη Γραμματεία επί των Οικονομικών ταπί εντός έτους από τη δημοσίευσή του, γ) ως λιβάδι ή βοσκότοπο κατ΄ άρθρο 1 του βδ/τος της 3/15.12.1833 (A΄ 40/12.12.1833), δ) με έκτακτη χρησικτησία, διότι το νέμεται από την απελευθέρωση της χώρας από την Οθωμανική επικυριαρχία μέχρι σήμερα και ε) ως αδέσποτο κατ΄ άρθρο 16 του βδ/τος της 10.7.1837.
Στη δίκη παρενέβησαν υπέρ του εναγομένου ελληνικού Δημοσίου ο Δήμος Γαλατσίου και ο δήμαρχος ατομικά ως πολίτης, επικαλούμενοι ότι το επίδικο αποτελεί δάσος, το οποίο ο μεν Δήμος κατέχει και συντηρεί προς όφελος των δημοτών του για λογαριασμό του ελληνικού Δημοσίου, στο οποίο ανήκει κατά κυριότητα, ο δε δήμαρχος ως πολίτης για τον λόγο ότι τυχόν ευδοκίμηση της αγωγής θα είχε ως συνέπεια να αποστερηθεί τη χρήση και ωφέλεια που αποκομίζει από το δάσος αυτό, με συνέπεια την παράνομη προσβολή της προσωπικότητάς του.
