Ανάγνωση άρθρου από το e-galatsi.gr .
Στα σύνορα του Δήμου Γαλατσίου με τον Δήμο Φιλοθέης-Ψυχικού, εκεί που τελειώνουν η λ. Πρωτοπαπαδάκη από την πλευρά του Γαλατσίου και η 28ης Οκτωβρίου από την πλευρά του Ψυχικού, στον αυχένα των Τουρκοβουνίων, διακρίνονται τρεις σπασμένοι μαρμάρινοι σταυροί και ένα μικρό μεταλλικό εκκλησάκι-εικονοστάσι.
Στον έναν σταυρό αναγράφεται: Ομαδικός τάφος 45 πατριωτών εκτελεσθέντων υπό των Γερμανιών στις 29 Σεπτεμβρίου 1944.
Στους άλλους δύο σπασμένους σταυρούς αναγράφονται τα ονόματα: Δημήτρης Χρυσόγελος, ετών 17, Γιώργος Αλατσεράκης, ετών 24, ενώ στο εικονοστάσι αναγράφεται το όνομα του Νικόλαου Ασβεστά, ετών 16.
Κανένα μνημείο που να αποτίει φόρο τιμής στους νεκρούς δεν έχει αναγερθεί, ενώ μια ζοφερή σιωπή καλύπτει την ιστορία τους.
Από τα μετεμφυλιακά χρόνια, τη μεταπολίτευση έως και σήμερα, ο αρχικός ξύλινος σταυρός και μετέπειτα οι μαρμάρινοι υπέστησαν αλλεπάλληλους βανδαλισμούς.
Ολοι συνέδραμαν σε αυτή την καταστροφή, οι ταγματασφαλίτες αρχικά και στη συνέχεια οι καταπατητές οικοπεδοφάγοι.
Η επέλαση της μπουλντόζας τη δεκαετία του '80 για τη διάνοιξη της λ. Πρωτοπαπαδάκη αποκάλυψε και τα κόκαλα των νεκρών.
«Τίποτα δεν υπολόγισαν... Ούτε τον τάφο ούτε τίποτα. Τι τα παιδιά, τα πτώματα και τα κόκαλα πεταμένα από δω κι από κει... και πήγε ο άντρας μου... έψαχνε και έσκαβε με τα χέρια του τα χώματα γιατί κοκαλάκι κοκαλάκι μαζεύτηκαν και φτιάξαμε αυτό το κενοτάφιο», θα διηγηθεί στην Κατερίνα Αρβανιτάκη από την Ομάδα Προφορικής Ιστορίας η Μαρία, αδελφή του 16χρονου εκτελεσθέντος Ν. Ασβεστά.
Το όνομα του Ν. Ασβεστά αναφέρεται στον τέταρτο τόμο της έκδοσης της Κ.Ε. του ΚΚΕ «Επεσαν για τη ζωή».
Οπως υπογραμμίζεται, «οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και μετά στον ΕΛΑΣ Γκύζη-Αμπελοκήπων. Μετά τη μάχη που διεξήχθη στις 27-9-1944 με τους Γερμανούς, παγιδεύτηκε και πιάστηκε. Μεταφέρθηκε στη Γερμανική αστυνομία στο Ψυχικό όπου βασανίστηκε και εκτελέστηκε με άλλους πατριώτες στον αυχένα Ψυχικού-Γαλατσίου στα Τουρκοβούνια...».
Επίσης, στο βιβλίο του Ι. Χανδρινού «Το τιμωρό χέρι του λαού» (εκδ. Θεμέλιο 2012) τονίζεται πως «στις 27/9 το βράδυ νεαροί Ελασίτες του Γκύζη (3 τάγμα) αιχμαλωτίστηκαν από γερμανική περίπολο στα Τουρκοβούνια και εκτελέστηκαν... Τα πτώματά τους βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο...», ενώ ο συγγραφέας παραπέμπει και σε μαγνητοφωνημένη συνέντευξη του παλαίμαχου κομμουνιστή Φοίβου Τσέκερη (της διμοιρίας του ΕΜΠ του λόχου σπουδαστών του ΕΛΑΣ, του θρυλικού λόχου «Λόρδος Μπάυρον»).
Όμως ο Νέστωρας Χατζούδης (εκδ. Ταξιδευτής) στο βιβλίο του «Το Γαλάτσι και οι Γαλατσιώτες» αναφέρεται «σε σοβαρές αμφιβολίες που διατυπώθηκαν από Γαλατσιώτες της εποχής που συμμετείχαν στον αγώνα... για μαζικές εκτελέσεις αγωνιστών...», επικαλούμενος παράλληλα δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας στο οποίο «ανώνυμη Γαλατσιώτισσα αγωνίστρια υποστηρίζει πως οι νεκροί στον ομαδικό τάφο είναι κατά πάσα πιθανότητα συνεργάτες-διερμηνείς των Γερμανών...».
Υπόθεση που καταρρίπτεται από τη μαρτυρία του Φοίβου Τσέκερη σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Κατερίνα Αρβανιτάκη, (Γαλατσιώτισσα που συμμετέχει ΟμάδαΠροφορικής Ιστορίας)
«Στο τέρμα της οδού Λαρίσης στην κορυφή του υψώματος που οι κάτοικοι της περιοχής ονόμαζαν Τουρκοβούνι, υπήρχε σκοπιά του ΕΛΑΣ. Εκεί φρουρούσαν την περιοχή. Δηλαδή για να μην περάσουν οι Γερμανοί μέσα στις περιοχές τις δικές μας. Και υπήρχαν πολλές σκοπιές» σημειώνει χαρακτηριστικά ο Φ. Τσέκερης.
Η συγκεκριμένη σκοπιά προδόθηκε στους Γερμανούς θαμώνες του φούρνου του Καλαμπόκα στην οδό Βραστόβου, όπου σύχναζαν γερμανοτσολιάδες.
Ακολούθησε αιφνιδιασμός και μάχη που ήταν ορατή από τους κατοίκους της περιοχής.
Η αδελφή του Ν. Ασβεστά διηγείται:
❝Τα πρόδωσαν τα παιδιά ότι έχουν φυλάκιο και πήγαν γερμανοτσολιάδες μαζί με Γερμανούς και κάνανε μπλόκο. Εμείς βγήκαμε και φωνάζαμε “θα τα σκοτώσουν τα παιδιά... σκοτώνουν τα παιδιά... πιάνουν τα παιδιά...❞.
Πόσοι ήταν εν τέλει οι νεαροί Ελασίτες που πιάστηκαν;
«Η οργάνωση δεν ήθελε να πτοηθούμε. Μπορεί να ήταν πενήντα και να μας είπαν δέκα! Εμάς μας είπαν ότι είναι δέκα παιδιά, τα εκτέλεσαν, ότι δηλαδή τους αιφνιδίασαν οι Γερμανοί και τους έπιασαν. Γιατί ήταν οπλισμένοι και τα παιδιά τα δικά μας ήταν με όπλα» προσθέτει στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν από τον θάνατό του στην Κ. Αρβανιτάκη ο Φ. Τσέκερης.
Η ομάδα του Ν. Ασβεστά αποτελούνταν κυρίως από παιδιά έως 16 και 17 ετών.
Μετά τη μάχη οι Γερμανοί προβαίνουν σε συλλήψεις πολιτών στην περιοχή των Αμπελοκήπων γεμίζοντας ένα ή δύο καμιόνια.
Οι οικογένειες αγνοούν την τύχη των δικών τους ανθρώπων ώσπου ύστερα από μερικές ημέρες γίνεται γνωστό από έναν βοσκό το σημείο της εκτέλεσής τους στα Τουρκοβούνια, το νέο διαδίδεται και οι οικείοι των εκτελεσθέντων ανηφορίζουν στο νταμάρι:
