-Και πού μένεις;

-Γαλάτσι.

-Ε βέβαια, πού θα’ μενες; Όλοι οι Ναξιώτες, εκεί είστε, τι ρωτάω;

Πόσες φορές αλήθεια σου έχει συμβεί αυτός ο διάλογος; Εμένα, αμέτρητες πλέον.

Είναι μια συνηθισμένη διαδικασία ερωτοαπαντήσεων  που με ακολουθεί από το Δημοτικό στο Λύκειο, από το Πανεπιστήμιο μέχρι το Στρατό κι από το σήμερα μέχρι για πολύ ακόμα πιθανολογώ. Για ένα περίεργο λόγο (που τελικά δεν είναι και τόσο περίεργος), έχουμε μαζευτεί πολλοί πραγματικά Ναξιώτες στην πόλη του Γαλατσίου. Οι ιστορικές αναφορές μιλούν για ένα μεγάλο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης, οικονομικών κυρίως αιτίων, το οποίο κατέληξε αρχικά γύρω από την περιοχή Λιναρά και αποτελούνταν από εργάτες (Ναξιώτες ως επί το πλείστον), οι οποίοι θα εργάζονταν στο Καμίνι. Έτσι, σιγά σιγά, οι Ναξιώτες που στις αρχές του 20^ου αιώνα έψαχναν για καλύτερους όρους ζωής, μια και η φτώχεια στη Νάξο ήταν μεγάλη, άρχισαν να ακολουθούν ο ένας τον άλλο στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, με κατάληξη τη συνοικία του Γαλατσίου.

Δεκαετία του ’90, Γαλάτσι. Η ιδιωτική τηλεόραση έχει αρχίσει και εγκαθίσταται στις συνειδήσεις των Ελλήνων. Η μουσική υποκουλτούρα κάνει θραύση μέσω των ΜΜΕ. Η αμερικανοποίηση του τρόπου ζωής λανσάρεται στη μέση σκέψη, ως το αναγκαίο greek dream. Μπουζουκοδάνεια, διακοποδάνεια  και κάθε είδους πλασματική μορφή καλοπέρασης, συνδυαστικά με κάθε είδους φυλλάδες του «υποπολιτισμού», είναι το απαραίτητο πλασματικό μοτίβο για τo νέο εκείνης της «καλής» εποχής. Το Γαλάτσι, παλεύει  να συνειδητοποιήσει αν ανήκει τελικά στην πολιτιστική κουλτούρα του Κέντρου ή των Βορείων Προαστίων. Καφετέρειες, clubs, και events κατακλύζουν την πόλη. Ο πολιτιστικός «ευνουχισμός» μιας νεολαίας που προσπαθεί να ανακαλύψει την ιδεολογική ταυτότητά της, έχει κάνει ήδη τις «προβολές» της, στην καθημερινότητα των Γυμνασίων και των Λυκείων της πόλης μας…